Garou 

Garou - naprawdę nazywa się Pierre Garand. Urodził się 26 czerwca 1972 r. we francuskojęzycznej części Kanady. Swój pierwszy instrument - gitarę dostał w wieku 3 lat. Uczęszczał do prywatnej szkoły katolickiej dla chłopców, gdzie założył swój pierwszy zespół Windows and Doors, w którym grał na gitarze i śpiewał covery Beatlesów. Swoje pierwsze występy miał więc w szkolnej sali gimnastycznej, które mu się na tyle spodobały, że postanowił pokazać się szerszej publiczności i w wieku 13 lat uciekł ze swoja ukochaną gitarą z rodzinnego Sherbrooke, aby śpiewać na ulicach Montrealu. Szybko jednak musiał wrócić spowrotem do szkoły, jednak bakcyl muzyczny już zakiełkował w nim na dobre. Niepokorny w szkole, zgłosił się do wojska. W 1993 r. zaczął grywać w barach Montrealu, gdzie szybko zdobył swoją wierną publiczność, która zaczęła przyjeżdżać specjalnie na jego występy. Dwa lata później miał już swój zespół The Untouchables, wykonujący muzykę rythm&blues. Przełom nastąpił w 1997 r. kiedy w "jego" barze pojawił się Luc Plamondon, "gwiazda" wśród tekściarzy, twórca m.in. libretta do "Starmanii", słynnej rock opery. Zaproponował Garou rolę w świeżo napisanym wraz w Richardem Cocciante musicalu Notre Dame de Paris. Piosenkarz miał tam zagrać rolę Quasimodo. I to był początek wielkiej kariery Garou. Musical odniósł niebywały sukces, a nikomu nieznany we Francji wykonawca nagle stał się wielką gwiazdą. Po poznaniu Rene Angelilego - męża Celine Dion - który zajął się jego karierą, wydanie pierwszej płyty było już tylko kwestią czasu. "Seul" ujrzał światło dzienne w listopadzie 2000 r. Płyta odniosła oszałamiający sukces w Kanadzie i Europie, sam Garou był tym zadziwiony, nie mniej, jak swoją ogromną popularnością w Polsce. Do dnia dzisiejszego w prawie każdym wywiadzie wspomina Polskę bardzo ciepło. Następne płyty odnosiły nie mniejsze sukcesy niż pierwsza. Ostatnią wydał w czerwcu tego roku (2006) - zatytułował ją krótko "Garou".
Wraz z sukcesami muzycznymi posypały się także propozycje filmowe, jednak sam Garou bardzo ostrożnie podchodził do tych propozycji i - jak dotychczas - ostatecznie z żadnej nie skorzystał. Ze śmiechem twierdził, że na planie filmowym to mógłby najwyżej nosić kawę aktorom.
Jak na razie pozostaje więc jedynie podziwianie artysty na scenie muzycznej.